Pulsa

Brósi búinn að vera í viku og fór í dag. Fórum frítt á tónleika á föstudaginn og sáum fratellis og travis. Ágætis tónleikar og furðufín stemming miðað við bið á milli banda (vá). Edinborg á laugardaginn í fínni jólastemmingu. Athyglisvert þegar við fórum á tiger tiger hérna í götunni hjá mér í gær. Þetta er svona bar/klúbbur. Rúmlega tólf er hitakassinn rifinn fram og byrjað að selja pulsur! Við erum að tala um það að þær rokseldust og staðurinn lyktaði eins og olís nesti. Hversu feitt er þetta lið ef það getur ekki sleppt því að borða pulsu í þrjá tíma? Kólesterólið í blóðinu má náttúrulega alls ekki detta niður fyrir hjartaáfallsmörkin.

Annars áhugavert að Paste magazine var að birta lista yfir bestu plötur ársins. Á topp tíu eru þrjú bönd sem ég hef séð síðasta mánuðinn og svo er mugison nr. 25.

Fyrirsögn

Fyrsta heimsóknin að baki. Gunnar Þór kom til mín á fimmtudagskvöld og fór í dag. Fyrsta kvöldið fór í pizzu og bjór. Föstudagurinn var heldur hressilegri. Við hittumst eftir skóla hjá mér og fórum á smá barhopp. Skelltum okkur á Skírið og Bjórhöllina. Svo kom meira fólk í heimsókn og við töltum á dansiklúbb hvar drykkurinn kostaði skitið pund. Við ákváðum að drykkur kvöldsins skildi vera g&t. Við náðum að kaupa yfir eitthvað yfir annan tug saman og urðum glaðr mjög. Pizza á heimleiðinni gjörði mig enn meira glaðr. 

Þynnkulaus laugardagur var vel þeginn, hjá mér amk en Gunsó var eitthvað slappur á leiðinni til Edinborgar í lestinni. Rólegur dagur hjá mér og endaði í dvd og bjór. Ég ákvað að halla mér á koddann en sérfræðingurinn ákvað að halla sér heldur að viskíflöskunni fínu sem hann fékk að gjöf í Eddanum. Mér skilst að bragðið sé best neðst í flöskunni.

Í dag fórum við í smá sightseeing/birdwatching í Necropolis. Sá treecreeper sem er bara of sniðugt nafn. Sá labbar upp (aldrei niður) tréstofna alla daga. Sumir eyða lífinu í rugl og vita aldrei hvert þeir eru að fara en það gott að einhverjir hafi stefnu. Svo var það dolli í dómkirkjunni, lunch á the lee og te á tinderbox. Menningarlegt.

Þarf reyndar ekki að bíða lengi eftir næstu heimsókn. Brósi er í loftinu á meðan ég er að skrifa þetta. Aú.

life goes on...

Góðir dagar í borginni. Nóg að gera á öllum vígstöðvum. Verklegar æfingar kláruðust í dag svo nú tekur alvaran við. Við Steini ásamt fleirum renndum okkur á Mugison á miðvikudag á Nice´n´Sleazy og okkar maður var yndislegur. Verst að fáir voru á staðnum en við létum það ekki á okkur fá né heldur hið herfilega upphitunarband someyoungpedro sem voru vægast sagt öööööömurlegir. Annars er Gunnar mættur í slotið og hann fær snapshot af næturlífi Glasgow í kvöld...

Beygja, sundur, saman, KREPPA

Horfum á björtu hliðarnar. Haldi fram sem horfir þarf ég ekki flugmiða. Bara brúnt umslag... 

Ekki baggalútur heldur...

DV

Okkervil River @ Oran Mor

Á sunnudag var síðasti þáttur í þríleiknum, Okkervil River í The Venue í Oran Mor. Frekar sérstakur tónleikastaður. Kjallari og því frekar lágt til lofts svo hljómburður var ekki uppá það besta. Á að taka einhverjar 500 hræður en mér skilst að það hafi ekki verið uppselt þó stemmingin hafi verið fjári góð. Broken Records frá Edinborg hituðu upp. Sjö manna band - held að þeir séu nýkomnir á samning en eiga að vera Arcade Fire Skotlands bla bla bla... Spiluðu gommu af lögum en heilluðu mig ekkert svakalega þó samferðamenn mínir hafi verið svaka hrifinir. Það var eitthvað við söngvarann sem ég var ekki að fíla. Hafi voða lítið carisma greyið og það fór verulega í taugarnar á mér að hann skildi tromma með kjaftinum þegar hann var ekki að syngja... veit ekki af hverju. Ég bjóst a.m.k. við meiru frá sjö manna bandi. Þegar ég var að rölta á barinn í upphituninni hitti ég Magga Gísla. Heimurinn er lítill.

Okkervil River stigu svo loks á svið. Þau koma frá Austin í Texas og hafa verið að síðan 1998, ótrúlegt en satt. Slógu loks almennilega í gegn í fyrra með The Stage Names og núna í haust kom The Stand Ins út sem er nokkurs konar framhald af hinni.

 

Þau opnuðu á Girl In Port og maður sá strax hvað söngvarann í Broken Records vantaði. Will Sheff hefur allt sem góður frontmaður þarf að hafa. Hann er skrýtinn í útliti, langur, mjór, með gleraugu og tileygður. Hann hefur frábæra rödd og ótrúlega lifandi framkomu. Þó hann hafi verið eitthvað lyfjaður þetta kvöld þá skemmdi það ekki fyrir... skil bara ekki hvernig hann hékk á fótunum allan tímann og slapp við að hlaupa eitthvað eða einhvern niður. 

Textarnir hans eru með þeim betri sem ég heyri, nánast engar endurtekningar og segja skemmtilegar sögur með miklu rími. Gleraugunum var kastað burt eftir fyrsta lag og smán saman kastaði hann af sér fötunum líka... fyrst flaueljakkinn, svo bindið og loks skyrtan. Þau spiluðu nýtt og gamalt, sumt eldra hafði ég ekki heyrt áður en það eina sem ég saknaði var Plus Ones. Will Sheff talaði um að hann hefði fundið spilagleðina á ný, hann hafi verið orðinn virkilega þreyttur á að túra en þetta kvöld a.m.k. virtist hann skemmta sér verulega vel. Nýja smáskífan, Lost Coastlines, kom vel út þar sem bassaleikarinn syngur viðlagið. 

Eftir uppklappið fengum við að vita að þau ætluðu að spila þrjú aukalög en staðurinn vildi bara leyfa eitt því það átti að breyta salnum í eitthvað sunnudagsdiskó kjaftæði og það var komin röð fyrir utan, frekar fúlt. En, frábærir tónleikar og Will Sheff virkilega eftirminnilegur. 

Hér er það sem ég hef af settinu:

• Girl In Port
• Singer Songwriter
• Pop Lie
• A Hand To Take Hold Of The Scene
• Unless It´s Kicks
• John Allyn Smith Sails
• Lost Coastlines
• Our Life Is Not A Movie Or Maybe
• Blue Tulip
• On Tour With The Zykos
• Black
• For Real
• The Latest Thoughts
• A Stone

Fleet Foxes í ABC1

Á laugardaginn hlupum við Steini Hannesar á móti rokinu og rigningunni uppá Sauchiehall Street til að sjá Fleet Foxes spila. Tónleikarnir voru í ABC1 sem tekur u.þ.b. 1.250 manns en það var uppselt fyrir nokkuð löngu síðan. Salurinn er frábær, stuttur, breiður og hátt til lofts og státar af heimsins stærstu diskókúlu sem snýst. Kúlan er heilir tveir metrar í þvermál og er eins og trommarinn Joshua Tillman sagði “a huge fucking disco ball”. Hann hitaði upp með gítarinn og spilaði í góða stund einn og með öðrum úr Fleet Foxes. Var bara nokkuð góður, spilar svona rólega tilfinninga kassagítars músík. Hefur gefið út eina plötu sem heitir Minor Works. 

Eftir upphitun stigu þeir bara beint á svið og skelltu sér í Sun Giant af LP plötunni. Raddanirnar þeirra eru frábærar en þeir eru yfirleitt fjórir sem radda, allir nema gítarleikarinn Skye Skjelset. Útkoman er nokkurs konar wall of sound og hljómar ótrúlega vel. Þeim hefur verið líkt við Beach Boys, Crosby Stills and Nash og fleiri en mér finnst þeir nú bara nokkuð unique. Annað sem ég tók eftir var að það er nánast enginn hefðbundinn trommutaktur, miklu nær að tala um slagverk en trommur. Síðasta lag fyrir uppklapp var Mykonos sem er líka af LP plötunni. Held það þetta sé uppáhaldslagið mitt með þeim í dag. Flutningurinn var líka ólýsanlega góður.

Söngvarinn Robin Pecknold tók svo gamalt amerískt þjóðlag, Katie Cruel. Steig einn framfyrir hljóðnemann og kippti gítarnum úr sambandi og söng (video á facebook) fyrir framan algjörlega þögulan sal. Allt í allt voru tónleikarnir æðislegir, hljóðið gott og bandið skemmtilegt. Þeir spjölluðu nokkuð og voru fyndnir og látlausir. Samt nokkuð ljóst að það er ekki notað mikið sjampó á túrnum.

Fyrir plötuna gefur Mojo 100%, Pitchfork 90%, Q 80%, Rolling Stone 80% og NME 70%. Meðalskor á Metacritic er 87%.

Hér er annars flunkunýtt viðtal við Robin Pecknold í Rolling Stone.

Lög sem ég man eftir að þeir spiluðu:

• Sun Giant
• Sun It Rises
• Drops In The River
• English House
• Mykonos
• White Winter Hymnal
• Ragged Wood
• Your Protector
• He Doesn´t Know Why
• Katie Cruel
• Tiger Mountain Peasant Song
• Nýtt Lag
• Blue Ridge Mountains
• Oliver James
• Quiet Houses

Sigur Rós

Aðeins meira um Sigur Rós. Við vorum fjögur sem fórum saman á tónleikana. Ég bauð kanadískri vinkonu minni sem er með mér í náminu hérna. Það fyrsta sem hún spurði mig um þegar ég kynnti mig sem Íslending var hvort ég hlustaði á Sigur Rós. Hún hafði aldrei séð þá á tónleikum og var vægast sagt spennt fyrir þeim. Sóla og Eoin komu líka með. Tónleikarnir voru haldnir í Carling Academy sem er gamalt bíóhús hérna sunnan megin við ána og opnaði upprunalega 1921. Það var gert upp í art deco stíl og er núna 2.500 manna tónleikastaður og minnir svolítið á stórt NASA.

Í hinum sanna fjölskylduanda Sigur Rósar voru það For a minor reflection sem hituðu upp. Gítarleikari þeirra, Kjartan Hólm er bróðir Georgs í Sigur Rós. For a minor reflection spila instrumental rokk/experimental músík sem, líkt og tónlist Sigur Rósar einkennist af snilldar uppbyggingum og stóru sándi. Þeir mættu á svið um á slaginu átta og opnuðu á hinu kraftalega Kastljósi og þeir vöktu áhorfendur svo sannarlega. Þeir spiluðu alls fjögur lög sem tók um fjörtíu mínútur enda eru lögin þeirra risastór. Þeir stóðu sig frábærlega og hljómurinn var mjög góður og áhorfendur kunnu greinilega að meta þá. Kynningarnar þeirra voru stuttar og skemmtilegar – þeir minntust á að þeim þætti þetta svolítið stórt enda vanir að spila fyrir 15-20 manns í Reykjavík. 

Þá tók við ótrúlega löng 20 mín bið eftir Sigur Rós. Eftirvæntingin í salnum var mikil en sem betur fer eru strákarnir stundvísir því rétt um níu stigu þeir á svið. Það fyrsta sem heyrðist var tundurduflahljóðið og salurinn rifnaði úr fögnuði. Svefn-g-englar var opnunarlagið eins og oftast á þessum túr og vonir manns um stórkostlegt kvöld rættust strax í fyrsta lagi. Þrátt fyrir að vera ólík Sigur Rós frá því sem maður er vanur því engin var strengja- eða blásturssveitin þá var hljóðið frábært og maður veltir því fyrir sér hvernig allt þetta hljóð kemur frá fjórum feimnum strákum. Þetta reyndist svo sannarlega Ágætis byrjun því þeir renndu sér beint í Ný batterí.

Ég held að það hafi verið eftir ein fjögur eða fimm lög að Jónsi skreið útúr skelinni og ávarpaði áhorfendur og það að sjálfsögðu á íslensku sem á eftir fylgdi stutt kveðja á ensku. Þrátt fyrir að það væru aðeins nokkrar hræður í salnum sem skildu orð af því sem hann sagði var fögnuðurinn ósvikinn. Áhorfendur voru svo virkjaðir í söng í lokin á Með blóðnasir og stemmingin varð bara betri.

Þetta voru æðislegir tónleikar ég held að allir sem á staðnum voru séu sammála um að hápunkturinn hafi verið Gobbledigook. Strákarnir í For a minor reflection stigu á svið og lömdu trommur og salurinn dansaði og klappaði ákaft með. Í öllum hamaganginum sprakk confetti sprengja og áhorfendum var drekkt í litríkum pappírssneplum. Þau orð sem lýsa laginu og flutningnum kannski best eru einfaldlega gleði og gaman. Nú, nokkrum dögum síðar, syngjum við sem fórum saman á tónleikana enn “lalalalalalalalalalalala vindur í hárinu” þegar við hittumst.

Uppklappslögin voru tvö. Fyrst var það All alright, fyrsta lagið sem Sigur Rós syngur á ensku. Jónsi stendur án gítarsins og syngur línur sem áhorfendur skilja og maður hafði á tilfinningunni útfrá látbragðinu að hann væri berskjaldaður, opinn og gæti hvergi falið sig. Þögnin í salnum var yfirþyrmandi og Jónsi gaf sig allan í lagið og útkoman var hreint æðisleg, ekkert nema gæsahúð. Lokalagið var svo Popplagið, 12 mínútur af epískri uppbyggingu sem springur út í algjört brjálæði í lokin þar sem Orri fer á kostum á trommusettinu.

Þeir eru klappaðir aftur á svið og þeir hneigja sig gegndrepa af svita. Held að þessir tónleikar hafi gert meira fyrir mína geðheilsu en nokkrar pillur gætu nokkurn tíma. Takk…

Settlistinn í heild:

1. Svefn-g-englar
2. Ný batterí
3. Fljótavík
4. Við spilum endalaust
5. Hoppípolla
6. Með blóðnasir
7. Inní mér syngur vitleysingur
8. Sæglópur
9. E-bow
10. Festival
11. Hafsól
12. Gobbledigook

13. All alright
14. Popplagið

VINDUR Í HÁRINU

Fór við fjórða mann að sjá Sigur Rós í gær. Algjör djöfulsins draumur. For a minor reflection hituðu upp og voru frábærir. Spiluðu fjögur lög og það tók hátt í 40 mín. Instrumental og mjög þétt. Gítarleikarinn þar er bróðir Georgs bassaleikara Sigur Rósar. Svo komu laaaangar 20 mín í að bíða eftir Sigur Rós. Eftirvæntingin var rosaleg. Svo byrjaði kafbátahljóðið í Svefn-g-englum og allt varð vitlaust. Spiluðu endalaust og voru örugglega með suð í eyrum. Inní mér söng vitleysingur samfellt og gerir enn. Hápunkturinn klárlega Gobbledigook með for a minor reflection á trommum og svo drekktu þeir áhorfendum í confetti sprengju... Yndislegt.

Halloween

Skellti mér á Quantum of Solace á föstudaginn. Fín afþreying en ekkert meira en það... Craig flottur og Olga smoking hot. Fyrsti hálftíminn er frekar þreytandi, varla talað orð. Get svo svarið það að dialogið í myndinni fyllir ekki A4 blað - eins og einhver orðaði það... entertained to death... Öx í tá atriðið var samt snilld.

Svo var Halloween á föstudagskvöld. Ekkert nema gaman þó ég hafi nánast drukknað í make-up-i. Mynd takk. 

Stefnan var semsagt David Bowie - Aladdin Sane - 1973. Tókst bara helvíti vel held ég. Aú.